22/5/16

ΒΑΡΑΓΓΙΑ ΦΡΟΥΡΑ

 

 

ΒΑΡΑΓΓΟΙ: Ανατομία της Αυτοκρατορικής Φρουράς του Βυζαντίου 

 

Μία ανάπλαση της εικόνας της πιο διάσημης αυτοκρατορικής φρουράς του Βυζαντίου με άγνωστες λεπτομέρειες για τις στολές και τον οπλισμό των Βαράγγων μισθοφόρων.
Η φρουρά των Βαράγγων ταξινομείται μεταξύ των πιο διάσημων μεσαιωνικών στρατιωτικών μονάδων ενώ είναι η πιο γνωστή μισθοφορική μονάδα του Βυζαντινού Στρατού. Ο όρος Varager – ή σύμφωνα με άλλους Varagger – σημαίνει τα άτομα που μοιράζονται έναν όρκο. Η ρίζα είναι του όρου είναι η αρχαία Νορσική λέξη VAR που σημαίνει υπόσχεση ή υποχρέωση. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει τους Σκανδιναβούς τυχοδιώκτες και τους εμπόρους που ακολούθησαν τους ρωσικούς ποταμούς από το Βορρά ως τη Μαύρη Θάλασσα.
O 8ος και 9ος Μ.Χ. αιώνες ήταν περίοδοι ταραχών για τη Σκανδιναυία με κεντρικό σημείο τις δυναστικές διαμάχες. Οι χαμένοι της κάθε σύγκρουσης μετανάστευαν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Οι κάτοικοι της ανατολικής Σκανδιναυίας, κυρίως Σουηδοί άρχισαν επιδρομές αρχικά στις βαλτικές ακτές όπου σήμερα βρίσκονται τα κράτη της Λετονίας, Λιθουανίας και Εσθονίας. Ακολουθόντας τον ρού των ποταμών εισείλθαν στην περιοχή που σήμερα βρίσκονται η Λευκορωσσία, η Ρωσσία, και η Ουκρανία. Αλλοτε ήταν επιδρομείς και άλοτε μισθοφόροι στη υπηρεσία των «Βιέτσε» – των δημογεροντιών δηλαδή, των Μεσσαιωνικών σλαβονικών οικισμών. Εκεί πέρα ηρθαν σε επαφή με τα αργυρά αραβικά και χρυσά Βυζαντινά νομίσματα σε ποσότητες αδιανόητες στο Βορρά. Κάποιοι από αυτούς πιθανώς ήρθαν σε επαφή με τις Βυζαντινές πόλεις της Κριμέας. Ο πειρασμός να κατέβουν στο μυθικό Νότο ήταν μεγάλος.
Το 858 Μ.Χ. οι οπλαρχηγοί Ρούρικ και Ολεγκ(Helgi) ιδρύουν το Κίεβο. Το 857 μ.Χ. βασισμένοι σε φήμες ότι η Μεγάλη Πόλη – η Μίλγκαρντ όπως ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη ήταν αφύλακτη επιχείρισαν επιδρομή, η οποία απέτυχε.
Οι Βυζαντινοί τους περιέγραψαν αρχικά ως «Ρως». Αυτοί οι άντρες εντάχθηκαν στο Βυζαντινό Στρατό ως συμμαχικά τμήματα ήδη από 861 μ.Χ. Η πιο γνωστή αποστολή τους είναι με το στρατηγό – κατόπιν αυτοκράτορα – Nικηφόρo Φωκά στην Κρήτη (960 μ.Χ). Εντάχθηκαν στο στρατό του θρακικού θέματος υπό τον Νικηφόρο Παστιλά. Αν και είχαν βαριές απώλειες απο ενέδρα λόγω αμέλειας ανέτρεψαν την εις βάρος τους κατάσταση με αξιοθαύμαστο θάρρος.



Βάραγγοι 10ου αιώνα

Οι ηγεμόνες του Κιέβου στην προσπάθειά τους να αποσπάσουν εμπορικά προνόμια επέδραμαν πάλι κατα τη Πόλης το 907 ακ το 941 και αναχαιτίστηκαν με τη βοήθεια του υγρού πυρός. Παρά τα προβλήματα, το θάρρος τους και η μαχητικότητά τους έγιναν αιτία να συνεχίσουν οι Βυζαντινοί να τους προσλαμβάνουν ως μισθοφόρους. Μέχρι αυτή την περιόδο δεν αποτελούσαν επίλεκτο σχηματισμό και ίσως διαμοιράζοντο ανάμεσα στα «θεματικά» στρατεύματα προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων.
Αυτοκρατορική σωματοφυλακή
Προήχθησαν σε επίπεδο φρουράς-σωματοφυλακής από το Βασίλειο τον «Βουλγαροκτόνο». Εστάλησαν σε αυτόν από τον πρίγκηπα Βλαδίμηρο του Κιέβου για να τον βοηθήσουν ενάντια σε στασιαστές το 988 μ.Χ, κατόπιν υπόσχεσης του αυτοκράτορα ότι ο Βλαδίμηρος θα παντρευόταν την αδελφή του Άννα. Συνέβαλαν αποφασιστικά στην υποταγή των στασιαστών και από τότε βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των μαχών του αυτοκράτορα. Σύμφωνα με τους χρονικογράφους «… ήταν ψηλοί όπως τα φοινικόδεντρα με ξανθά μαλλιά και ροδοκόκκινα πρόσωπα. Μάχονταν με τους μεγάλους πέλεκυς σε έναν σχηματισμό που έμοιαζε με τοίχο». Η Άννα Koμνηνή λέει αναφέρει για αυτούς ότι «… θεωρούν την προστασία του προσώπου του αυτοκράτορα ως ιερό καθήκον». Ήταν πιστοί ακόμη και σε εξαιρετικά αντιδημοφιλείς αυτοκράτορες. Βοηθούσε άλλωστε το γεγονός ότι ήταν αλλοδαποί που δεν καταλάβαιναν ενδεχομένως τα ελληνικά και δεν είχαν άλλες διασυνδέσεις εκτός από τον αυτοκράτορα – για να μην αναφέρει κανείς τους παχυλούς μισθούς τους! Μετά δε την επιδείνωση της αποτελεσματικότητας του Βυζαντινού Στρατού μετά το 1071 μ.Χ, παρέμειναν ο πιο αξιόπιστος σχηματισμός στη διάθεση αυτοκρατόρων. Οι άντρες υποκειτο σε πειθαρχία και ελέγχους. Εκτός από τα Βυζαντινά τακτικά ενγχειρίδια ακόμα και οι Σκανδιναυικοί θρύλοι μιλάνε για τις τακτικές επιθεωρήσεις. Υπάρχουν αναφορές οτι η επιλογή ήταν αυστηρή αλλά και αναφορές για δωροδοκίες για την είσοδο στη φρουρά. Η αποτλεσματικοτητά τους όμως αποδεικνύει ότι αυτό ήταν σπάνιο φαινόμενο.
Οι Βάραγγοι ήταν κυρίως μια μονάδα βαριά οπλισμένου πεζικού που βασιζόταν στη συνοχή του σχηματισμού για να διασπάσει τον εχθρό. Οι Σκανδιναυοί συνηθισμένοι να πολεμούν στη θάλασσα γίνονταν επίσις εξαίρετοι πεζοναύτες.
Με καλύτερη ηγεσία ίσως να είχαν σώσει ακόμη και την Κωνσταντινούπολη το 1204 αλλά ακόμη και τα καλύτερα στρατεύματα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν τους ανίκανους ηγήτορες. Μετά από αυτή την περίοδο αναφέρονται μέχρι το 1384, αλλά στα μέσα του 14ου αιώνα ίσως να είναι μόνο στρατεύματα για παρελάσεις και τελετές.



Το χειρόγραφο του Σκυλιντζη από τη Βιβλιοθήκη της Μαδρίτης με παράσταση Βαράγγων
Λεγεώνα του Βορρά

Η πλειοψηφία των ανδρών μέχρι το 1075 πρέπει να ήταν Σκανδιναβοί που έρχονταν κυρίως μέσω των ρωσικών υδάτινων οδών. Η υπηρεσία στη φρουρά φαινεται να έδινε κύρος όπως φαινεται απο τις διαπρτες ρουνικές επιγραφές που διακηρήτουν σε όλους οτι κάποιος υπηρέτησε στην ακολουθία του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Περίπου το 1070 αναφέρονται και ως Tαυροσκύθαι, υπονοώντας ότι υπάρχουν Γότθοι της Κριμαίας στις τάξεις τους. Στα 1075 Aγγλοσάξονες πρόσφυγες απαντώνται στις τάξεις της φρουράς. Τα κείμενα της εποχής περιγράφουν αυτά τα άτομα ως «Ενγκλίννoι» (Άγγλοι). Οι περισσότεροι από αυτούς χάθηκαν στην ανεπιτυχή μάχη του Δυρραχίου εναντίων των Νορμανδών (1081) και τα πιο μεταγενέστερα κείμενα μιλούν για «βόρειους άντρες». Αν και οι Σκανδιναβοί όπως και οι Αγγλοσάξονες ήταν οι συνήθεις νεοσύλλεκτοι, ένα μεγάλο μέρος των φρουρών ήταν πλέον Γότθοι της Κριμαίας και οι Ρώσοι. Μετά το 1300 είναι επίσης πιθανή η στρατολόγηση Γερμανών που πιθανόν έρχονταν ως προίκα των δυναστικών γάμων που έκαναν οι Βυζαντινοί με τους Γερμανούς Αυτοκράτορες. Γενικά το σώμα των Βαράγγων απετέλεσε μία πολυεθνική λεγεώνα στην οποία υπηρετούσαν πολεμιστές από την Βόρεια Ευρώπη.


Ελεφαντοστέινη πλάκα με παράσταση Σκανδιναυού μαχητή

Τα πρώτα στρατεύματα που πολέμησαν με τον Βασίλειο Β’, πρέπει να είχαν λίγη ή καθόλου ομοιομορφία στην εμφάνισή τους. Οι άντρες είχαν πολύ «Βίκινγκ»-Σκανδιναβική εμφάνιση. Θα φορούσαν αλυσιδωτό θώρακα με κοντά μανίκια και κωνικά κράνη τύπου «Spangenhelm» αποτελούμενα από τέσσερα τουλάχιστον σιδηρά ελάσματα που συγκρατούντο με τη βοήθεια μιας μεταλλικής στεφάνης. Οι αρχηγοί τους θα είχαν ενδεχομένως κράνος τύπου «Gjermudbu» που αποτελείτο και αυτό από ελάσματα και ήταν λιγότερο κωνικό από το προαναφερόμενο. Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν μια σιδερένια μάσκα που κάλυπτε τα μάτια και τραχηλοφυλακτήρες από αλυσιδωτό θώρακα. Επίσης ένα κράνος «σλαβικού τύπου » με οξεία κωνική απόληξη δεν θα ήταν ασυνήθιστο. Tα κράνη δεν έφεραν εσωτερική επένδυση και προσαρμόζονταν πάνω σε ειδικά διαμορφωμένους μάλλινους ή δερμάτινους σκούφους, ενώ είχαν τρύπες για δερμάτινα λουριά που χρησιμοποιούντο σαν υποσιάγωνα.
Ο θώρακας πάλι θα φερόταν πάνω από ένα ειδικά διαμορφωμένο μάλλινο ή δερμάτινο «υποθωράκιο» (το Βυζαντινό «καμβάδιο») που θα βοηθούσε στην απορρόφηση των κραδασμών από τα βίαια χτυπήματα στη διάρκεια των συμπλοκών. Σύγχρονες έρευνες αποκάλυψαν ότι ο θώρακας παρείχε εξαιρετική προστασία από βέλη παρά τα περί του αντιθέτου μέχρι τώρα γραφόμενα.  Η χαρακτηριστική στρογγυλή σκανδιναβική ξύλινη ασπίδα με τον μεταλλικό ομφαλό στο κέντρο θα ήταν η κυρίαρχη προστασία αλλά κανένας μπορεί να αποκλείσει τη χρήση των ορθογώνιων «σλαβικών» ασπίδων. Όσοι μπορούσαν, θα είχαν ενισχύσει την περίμετρο των ασπίδων με μεταλλικά ελάσματα.
Χρησιμοποιούσαν δόρατα αλλά ενδεχομένως ακόμη και ακόντια. Τα μακριά σκανδιναβικά ξίφη με τους εγχάρακτους ρούνους θα αποτελούσαν μέρος του εξοπλισμού τους αλλα πιθανόν θα εφέροντο κυρίως από τους αξιωματικούς. Μια μεγάλη ποικιλία μαχαιριών και στιλέτων θα χρησίμευαν ως δευτερεύοντα όπλα αλλά και εργαλεία. Τα στιλέτα θα κυμαίνονταν από το μονόκοπο σαξονικό μαχαίρι (sax) έως τις πιο εξωτικές ασιατικές κυρτές λεπίδες. Και τέλος, ποιου Σκανδιναβού πολεμιστή θα ήταν πλήρης ο εξοπλισμός, χωρίς το πολεμικό τσεκούρι; Το «γενειοφόρο» τσεκούρι «Skeggox» θα ήταν πιο κοινό αρχικά, αλλά ο μεγάλος «Δανέζικος» πέλεκυς έκανε γρήγορα την εμφάνισή του.
Τα ενδύματά τους θα ήταν κυρίως χονδροΰφαντοι σκανδιναβικοί μάλλινοι χιτώνες και παντελόνια αλλά το φαρδύ ριγωτό σλαβικό παντελόνι και οι μακριές μπότες αναφέρονται επίσης από τους χρονικογράφους. Το μπλε του σκανδιναβικού θεού Odin θα ήταν κυρίαρχο χρώμα αλλά οι κόκκινοι επενδύτες θα βρίσκονταν μεταξύ των ηγητόρων. Οι υπόλοιποι άνδρες θα έφεραν γκρίζους μανδύες ή γούνες ζώων που θα χρησιμοποιούντο και ως κλινοσκεπάσματα εκστρατείας.

Βασιλικός εξοπλισμός
Με την επίσημη αναγόρευση σε μονάδα φρουράς και την πρόσβαση στα αυτοκρατορικά στρατιωτικά αποθέματα η εμφάνιση του σχηματισμού θα πρέπει να άλλαξε. Διανεμήθηκαν στερεότερα κωνικά κράνη με ρινοφυλακτήρες, φτιαγμένα από ένα ενιαίο κομμάτι μετάλλου. Η προστασία των ανδρών θα αναβαθμίστηκε με την παροχή και φολιδωτών «γιλέκων», εκτός του αλυσιδωτού θώρακα. Οι περικνημίδες και επιχειρίδες, αποτελούμενες από ορθογώνια τμήματα μετάλλων, προσαρμοσμένες με δερμάτινα λουριά χρησιμοποιούνταν για να προστατεύσουν τα χέρια και τα πόδια. Οι κυκλικές ασπίδες με την εικόνα του κορακιού, που φαίνεται να υιοθετείται ως έμβλημα μονάδος, χρησιμοποιήθηκαν επίσης. Στο τέλος του 11ου αιώνα όμως θα πρέπει μάλον αν είχαν αντικατασταθεί απο μακρόστενες οξύλυνκτες ασπίδες.
Εμφανίζονται βαμμένες κόκκινες στο χειρόγραφο του Σκυλίτζη αλλά μία αγιογραφία του 11ου αιώνα τους αναπαριστά με λευκές ασπίδες.
Το κύριο όπλο ως βασιλική φρουρά θα ήταν ο μεγάλος «Δανέζικος» πέλεκυς, στον οποίον οφείλουν το όνομά τους «Πελεκυφόρος Φρουρά» . Το τσεκούρι τους κατέστησε διάσημους και με αυτό απεικονίζονται συχνότερα. Μερικοί χρονικογράφοι αναφέρουν επίσης τη «ρομφαία», περιγράφοντας την ως μονόκοπο ξίφος που χρησιμοποιείτο και με τα δύο χέρια. Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει σχετικά με το ποιο όπλο αναφέρεται με αυτόν τον όρο. Λαμβάνοντας υπόψη μια ευθεία μονόκοπη λεπίδα που βρίσκεται στο μουσείο του Όσλο, μπορούμε ακίνδυνα να υποθέσουμε ότι ήταν ένα παρόμοιο ξίφος με διπλή λαβή.
Με βάση την απεικόνιση των χειρογράφων του Σκυλίτζη μπορούμε να δεχτούμε ότι η λόγχη χρησιμοποιήθηκε επίσης από τη φρουρά των Βαράγγων. Η δυνατότητά άλλωστε των Βαράγγων να αποκρούσουν τους Νορμανδούς ιππότες σε διάφορες περιπτώσεις πρέπει να έχει σχέση με τη χρήση της λόγχης σε πυκνό σχηματισμό. Οι Βαράγγοι θα άρχιζαν πιθανώς την υπηρεσία τους με το Νορβηγικό ή το «σλαβικό» τύπο λόγχης αλλά όσο περισσότερο έμεναν στη φρουρά ο εξοπλισμός που τους θα μεταβαλλόταν όλο και περισσότερο σε Βυζαντινός. Τα σωζόμενα διακοσμητικά σχέδια των λεπίδων των λογχών, με ένθετο ασήμι, θα πρέπει φυσιολογικά να συνδέονταν με τους ηγήτορες μονάδων. Τέτοια δείγματα βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο. Το ξύλινο τμήμα της λόγχης θα προστατευόταν από την επαφή με το έδαφος με τη χρήση μεταλικού σαυρωτήρα. Και εδώ υπάρχει διχογνωμία εάν ήταν φτιαγμένος από χαλκό – δεδομένου ότι το ξέρουμε από την αρχαία Ελλάδα – ή από σίδηρο όπως μαρτυρούν κάποια από τα κωνικά σιδηρά υποδείγματα που βρίσκονται στο οπλοστάσιο του Κρεμλίνου στη Μόσχα.



Οι Βάραγγοι όπως αποικονίζονται σε ψηφιωτό στη Νέα Μονή στη Χίο

Ο ιματισμός τους θα ήταν ένας ακόμη τρόπος για να υποδηλώνεται η μεγαλοπρέπεια του αυτοκρατορικού εργοδότη τους. Το λεπτό βαμβάκι ή ποιοτικό μαλλί ή ακόμα και το μετάξι θα παρεχόταν ή θα μπορούσε να αγοραστεί με τους υψηλούς μισθούς τους. Το χρώμα θα ήταν κυρίως το στρατιωτικό κόκκινο με τις πορφυρές λωρίδες και τα χρυσά κεντήματα για τα οποία οι Βυζαντινοί ήταν διάσημοι. Τα λεπτότερα και πιο πολυτελώς διακοσμημένα ενδύματα πάλι θα ήταν πιο κοινά για τους ανώτερους βαθμοφόρους. Ο Μπόλι Μπόλασον και ο Χάραλντ ο «Αυστηρός», μετέπειτα βασιλιάς της Νορβηγίας, περιγράφονται στις Σκανδιναβικές αφηγήσεις (Sagas) με λεπτεπίλεπτα κόκκινα και χρυσά ενδύματα. Βασισμένοι σε σπάνιες αγιογραφίες του 11ου αιώνα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι για την υπηρεσία σε θερμότερα κλίματα, η στολή εκστρατείας θα ήταν άσπρη με κόκκινες ή πορφυρές λωρίδες. Ένα άσπρο τουρμπάνι θα τυλιγόταν γύρω από το κράνος ως προστασία από τη θερμότητα. Το ίδιο πράγμα ακριβώς, όπως έκαναν οι ιππότες στην Ισπανία και την Παλαιστίνη.
Οι φρουροί του 13ου και 14ου αιώνα ίσως να είχαν μια ελαφρώς διαφορετική εμφάνιση. Κράνη που μοιάζουν με σιδηρά καπέλα και που απεικονίζουν διάφορους Αγίους, όπως ένα δείγμα που βρίσκεται στο μουσείο του Κρεμλίνου. Τα πρόσωπα καλύπτονται με σιδηρά προσωπεία όπως εκείνα που βρέθηκαν στο αυτοκρατορικό παλάτι στην Κωνσταντινούπολη. Οι περικνημίδες θα γίνονταν πλέον από στερεά μονοκόμματα μεταλλικά ελάσματα. Οι Γερμανοί στρατιώτες και ιππότες, αν δεχτούμε ότι χρησιμοποιήθηκαν στη φρουρά γύρω στο 14ο αιώνα, θα έφεραν τη θωράκιση και τον οπλισμό των Γερμανών πολεμιστών της περιόδου.



Βάραγγοι με στολές του 11ου και 12ου αι. Πηγή: NVG



Οι αιματοβαμμένοι πελέκεις…
988 μ.Χ. Εκπληρώνοντας τον όρο της γαμήλιας συνθήκης, ο πρίγκιψ Βλαδίμηρος του Κίεβου έστειλε 6000 άνδρες για να βοηθήσει το Βυζαντινό αυτοκράτορα Βασίλειο ΙΙ να κατανικήσει την εξέγερση του Βάρδα Φωκά. Είχαν υπάρξει Βόρειοι πολεμιστές στη βυζαντινή υπηρεσία για πάνω από 100 έτη, αλλά αυτό το γεγονός σηματοδότησε πιθανώς το ξεκίνημα της φρουράς των Βαράγγων ως χωριστή μονάδα. Οι Βάραγγοι, αιφνιδίασαν μια δύναμη στασιαστών στη Χρυσούπολη (στα στενά του Βοσπόρου έξω από Κωνσταντινούπολη) στο τραπέζι που έπιναν! Σκότωσαν αρκετούς και διασκόρπισαν τους υπόλοιπους. Ένας μεγάλος αριθμός Ιβέριων από τη Γεωργία ήταν στο στρατό Φωκά. (βλέπε 1000 μ.Χ.).
Απρίλιος 989 μ.Χ. Οι Βάραγγοι βοήθησαν το Βασίλειο στη νίκη του επί του Δελφινά, υπαρχηγού του Βάρδα Φωκά., στο Σκούταρι, στην ασιατική πλευρά του Bοσπόρου.
13 Απριλίου 989 μ.Χ. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν στη μάχη της Αβύδου, στην οποία ο Βάρδας Φωκάς νικήθηκε τελικά (πεθαίνοντας στη μέση της μάχης απο καρδιακή προσβολή).
999 μ.Χ. Ο Βασίλειος με τους Βαράγγους του εκστρατεύει στη Συρία και καταλαμβάνει την Eμεσσα.
«Οι κάτοικοι κατέφυγαν στην οχυρωμένη μονή του Κωνσταντίνου αλλά οι Ρώς (δηλ. Βάραγγοι) την πυρπόλησαν, αναγκάζοντας έτσι τους υπερασπιστές να παραδοθούν και μετά το μοναστήρι λεηλατήθηκε· ακόμη και ο μόλυβδος και ο χαλκός αφαιρέθηκαν από τη στέγη.»

1000 μ.Χ. Ο Βασίλειος πήγε στη Γεωργία μετά το θάνατο του βασιλιά Δαβίδ, για να απαιτήσει τα εδάφη που ο Δαβίδ είχε υποσχεθεί στην αυτοκρατορία. Οι Βάραγγοι ήταν μαζί του. Μια λογομαχία μεταξύ ενός Ιβέριου και ενός Βαράγγου για ένα δεμάτι σανό κλιμακώθηκε σε μια μεγάλη μάχη. Πολλοί Γεωργιανοί σκοτώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων 30 επιφανών αριστοκρατών, μεταξύ των οποίων και ο Ιβέριος μέγας πρίγκηψ.
1001-1008 μ.Χ. Ο Βασίλειος ΙΙ εκστράτευσε επιτυχώς ενάντια στη Βουλγαρία, προσαρτώντας σταδιακά τα εδάφη της για την αυτοκρατορία. Το 1014 αυτό κατέληξε στη μάχη του Kλειδίου, όταν συντρίφτηκε ο βουλγαρικός στρατός και εννέα από κάθε δέκα αιχμαλώτους στάλησαν πίσω τυφλοί. Το 1018 ο Βασίλειος κατέλαβε την πρωτεύουσα Aχρίδα (Ochrid) και διαίρεσε τους αιχμαλώτους σε τρεις ομάδες. Μία για τον ίδιο, μια για τους Ελληνες στρατιώτες και την τρίτη για τους Βαράγγους.
1009 μ.Χ. Ένας ευγενής που ονομάζονταν Meles επαναστάτησε σε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη δημοκρατία στην Ιταλική πόλη του Μπάρι. Ο στρατός που στάλθηκε για να καταστείλει το εξέγερση συμπεριλάμβανε: Dani, Rossi και Gualani. (Δανούς, Ρώσους, και Ουαλλούς(;)). Το Μπάρι κατελήφθη αλλά ο Meles επαναστάτησε και πάλι το 1011, με την ενίσχυση των Noρμανδών. Υπήρξαν τρεις αμφίρροπες μάχες το 1017, αλλά το 1018 ο Βασίλειος Bιοιωάννης συνέτριψε τους Νορμανδούς στη μάχη του Ofante. Ο Λέων της Oστια έγραψε: «Όταν ο αυτοκράτορας άκουσε ότι οι γενναίοι ιππότες είχαν εισβάλει στο έδαφός του έστειλε τους εκλεκτότερους στρατιώτες του ενάντια τους. Στις πρώτες τρεις μάχες οι Νορμανδοί νίκησαν, αλλά όταν αντιπαρατάχθηκαν ενάντια στους Ρώς νικήθηκαν ολοκληρωτικά, και ο στρατός τους κατεστράφει εντελώς…»
1016 μ.Χ. Ο Βασίλειος έστειλε τον αυτοκρατορικό στόλο ενάντια στους Χαζάρους της Μαύρης Θάλασσας, σε ενίσχυση του ανηψιού του Γιαροσλάβου.
Ο στόλος δοιηκήτω από το βυζαντινό ναύαρχο Aνδρόνικo Mόνγκο, βοηθούμενο από έναν Ρώς διοικητή που ονομάζονταν Σβένγκος (Sveinki). Ο Χάζαρος ηγέτης Γεώργιος Tούλος συνελήφθη και τα εδάφη του προσαρτήθηκαν.

1018 μ.Χ. Ο στρατηγός Βασίλειος Bιοιωάννης πήγε στη Σικελία και κατέλαβε τη Μεσσήνη από τους Αραβες, αλλά ο Πρωτοσπαθάριος Ορέστης, δοιηκητής ενός μικτού στρατού (συμπεριλαμβανομένων των Ρώς) την έχασε πάλι.
1020-1022 μ.Χ. Ο Βασίλειος ΙΙ κινήθηκε πίσω στη Γεωργία, επειδή ο ηγεμών Keorki (Γεώργιος) τον αφηφούσε. Ο Βασίλειος του έδωσε ευκαιρίες να υποταχθεί, αλλά τελικά έστειλε τα στρατεύματά του σε μία τρίμηνη εκστρατεία τρόμου στην περιοχή Ogoni. Οι Βάραγγοι επέδειξαν μεγάλη αγριότητα, φονεύοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Στην τελική μάχη, στις 11 Σεπτεμβρίου 1022 στην Aghpha κοντά στο Ερζερούμ, ο βασιλιάς Keorki, αφου πρώτα είχε ζητήσει ειρήνη αποπειράθηκε μια αιφνιδιαστική επίθεση στους Βυζαντινούς.
Ο Βασίλειος κατάφερε ένα συντριπτικό χτύπημα στους Γεωργιανούς.
Οι Βάραγγοι διακρίθηκαν, επιτιθέμενοι πρίν τον υπόλοιπο του στρατό και έτρεψαν τους Γεωργιανούς σε φυγή. Ο Βασίλειος πλήρωσε ένα χρυσό κομμάτι για κάθε κομμένο κεφάλι και συσσώρευσε τα κεφάλια κατά μήκος του δρόμου.

1032 μ.Χ. Ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης απέκρουσε τις μουσουλμανικές δυνάμεις που απειλούσαν την Aντιόχεια και κατέλαβε την Eδεσσα. Ένας στρατιώτης Ρώς, απεσταλμένος από τον Μανιάκη στον εμίρη Harran, έχασε την ψυχραιμία του με τον εμίρη και τον χτύπησε με το τσεκούρι του.
1033 μ.Χ. Οι Βάραγγοι αποτέλεσαν μέρος αποστολής υπό τον πρωτοσπαθάριο Θεόκτιστο, για να βοηθήσουν τον εμίρη Ιbn Zairah ενάντια στο χαλίφη της Αιγύπτου.
1034 μ.Χ. Ο δεκαεννιάχροννος πρίγκηπας Χάραλντ Sigurdsson (ο μελλοντικός Hardrada της Νορβηγίας) εισήλθε στην αυτοκρατορική υπηρεσία, μαζί με 500 πολεμιστές. Σύμφωνα με τον χρονικοχράφο Snorri Sturlusson, « Ο Χάραλντ υπηρέτησε στις γαλέρες με τη δύναμη που πήγε στη Ελληνική θάλασσα ». Οι πληροφορίες για τη σταδιοδρομία του Χάραλντ στην βυζαντινή υπηρεσία είναι ελλιπείς και συχνά αναξιόπιστες, ιδιαίτερα οι αναφορές Σκανδιναυικών θρύλων (Sagas). Υπάρχουν ενδείξεις ότι πολέμησε τους Αραβες και τους Πετσενέγους («Σκύθες»), και ίσως επισκέφτηκε την Ιερουσαλήμ. Υπηρέτησε σίγουρα στη Σικελία και τη Βουλγαρία, και ισως σε επιχειρίσεις εναντίον Αραβων πειρατών.
1034 μ.Χ. Ο διοικητής της βυζαντινής δύναμης που κατέστειλε μια εξέγερση του βασιλιά Aδάμ της Σεβαστείας είχε το βαθμό του Ακολούθου – τόν τίτλο δηλαδή του διοικητή των Βαράγγων.

1035 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν παρόντες στη δύναμη υπό τον Nικόλαo Πεγωνίτη που κατέλαβε το οχυρό στο Berkri της Αρμενίας μετά από μια μακρά πολιορκία.
1038-1041 μ.Χ. Μια εκστρατεία στη Σικελία και τη νότια Ιταλία υπό τον στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη περιελάμβανε Βαράγγους υπό τον Χάραλντ. Συμμετείχαν πιθανώς στις μάχες της Rametta και της Traina, και ενδεχομένως σε μια ναυμαχία από την ακτή της Σικελίας. Ο Μανιάκης δεν ήταν δημοφιλής στους Βαράγγους γενικά και στον Χάραλντ ειδικότερα. Μετά από την υπηρεσία του στη Σικελία, στον Χάραλντ, απονεμήθηκε το βυζαντινό αξίωμα του Mανγκλαβίτη.
Η ιταλική πόλη του Μπάρι επαναστάτησε ενάντια στην αυτοκρατορική εξουσία το 1038, για να ακολουθηθεί το 1040 από την Mottola. Το Μπάρι ανακατελήφθη εκ νέου το ίδιο έτος, και ο νέος κατεπάνω Μιχαήλ Δοκειανός, είχε Βάραγγους στο στρατό του. Οι Σκανδιναυικοί θρύλοι αναφέρουν ότι ο Χάραλντ συμπεριλανβανόταν σε αυτόν το στρατό. Υπάρχουν αναφορές ότι πολέμησε ενναντια σε Λογγοβάρδους (Λομβαρδούς) και Φράγκους (Νορμανδούς).
1041 μ.Χ. Εγιναν δύο μεγάλες μάχες στην Ιταλία ενάντια στους Νορμανδούς σε αυτήν την εκστρατεία. Και στις δύο: Olivento στις 17 Μαρτίου και Montemaggiore στις 4 Μαίου – οι Νορμανδοί κέρδισαν παρά την αριθμητική υπεροχή των Βυζαντινών. Αναφορά γίνεται στις μεγάλες απώλειες μεταξύ των Ρως στο Montemaggiore .«.. . ένα μεγάλο μέρος του στρατού Δοκειανού πνίγηκε στον ποταμό Ofanto, ο οποίος ήταν πλημμυρισμένος …ο στρατός του Eξαυγούστου (αντιβασιλέως) Bιοιωάννη που νικήθηκε ολοσχερώς στο Monte Siricolo περιείχε επίσης Βαράγγους.
1040-1041 μ.Χ. Ο Γεώργιος Μανιάκης στάλη να συντρίψει μια βουλγαρική επανάσταση υπό τον Πέτρο Δελεάνο. Η εξέγερση ήταν αρχικά επιτυχής, αλλά άρχισε να καταρρέει μετά την αποτυχία κατάληψης της Θεσσαλονίκης. Ο Aλουσιάν, αδελφός του καθαιρεθέντος τσάρου της Βουλγαρίας, συνέλαβε και τύφλωσε τον Δελεάνο, και συνέχισε την εξέγερση, αλλά τελικά παραδόθηκε στον αυτοκράτορα. Ο Χάραλντ ήταν παρών σε αυτήν την εκστρατεία, και προάχθηκε στο αξίωμα του Σπαθαροκαντιτάτου για τη συμμετοχή του σε αυτήν.
1042 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ενεπλάκησαν στη ανατροπή και τύφλωση του αντι-δημοφιλή αυτοκράτορα Μιχαήλ Ε’. Ο Χάραλντ ήταν φυλακισμένος από Μιχαήλ αλλά απελευθερώθηκε τότε. Σύντομα κατόπιν έφυγε για τη Ρωσία και έπειτα τη Σκανδιναβία για να καταλάβει τελικά το θρόνο της Νορβηγίας.
Ο Γεώργιος Μανιάκης έπεσε σε δυσμένοια και ανακλήθηκε από την Ιταλία στην Κωνσταντινούπολη. Αντ’ αυτού, αυτοανκηρήχθηκε αυτοκράτορας και κήρηξε πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία. Νικήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη του Oστρόβου από έναν αυτοκρατορικό στρατό που περιείχει μονάδες Βάραγγων υπό τον Σεβαστοφόρο Στέφανο. Στη θριαμβευτική πομπή πίσω στην Κωνσταντινούπολη, οι Βάραγγοι, με του πελέκεις επ΄ ώμου, βάδιζαν μπροστά από νικηφόρο στρατηγό, ενώ ένα άλλο απόσπασμα βάδιζε πίσω από κομμένο κεφάλι του Μανιάκη.
1043 μ.Χ. Όταν ο πρίγκηπας Γιαροσλάβος του Κίεβου έστειλε έναν στόλο να επιτεθεί στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έστειλε όλους τους Βαράγγους φρουρούς που ήταν από τη Ρωσία να υπηρετήσουν στις απόμακρες συνοριακές επαρχίες, και έβαλε όλους τους Ρώσους της Κωνσταντινούπολης κάτω υπό αυστηρή φρούρηση. Ο Ρωσσικός στόλος καταστράφηκε από το Βυζαντινό ναυτικό με τη χρήση υγρού πυρός.
1044 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων έσωσε τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο από έναν εξαγριωμένο όχλο, ο οποίος πίστευε ότι προσπαθούσε να δολοφονήσει την συζύγό του, αυτοκράτειρα Zωή και την αδελφή της.
1045 μ.Χ. Μια δύναμη 3000 Βαράγγων χρησιμοποιήθηκε να βοηθήσει τον επαναστάτη βασιλιά Ληπαρίτ ενάντια στον επικυρίαρχό του Βαγκράτ IV βασιλιά της Καρθελίας και Αμπχαζίας, και 700-800 απ΄αυτούς συμμετείχαν στη μάχη του Σασήρ όπου ο Ληπαρίτ νίκησε τον Βαγκράτ.
1046 μ.Χ. Οι Βάραγγοι συνόδευσαν τον κατεπάνω της Ιταλίας, Ιωάννη Ραφαήλ, στο Μπάρι.
1047 μ.Χ. Όταν ο αυτοκράτορας είχε μόνο τα μισθοφορικά στρατεύματά του (Βαράγγους) στην πρωτεύουσα, ο στρατηγός Λέων Tορνίκιος προκάλεσε εξέγερση, αλλά αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει και τυφλώθηκε.
1048 μ.Χ. Μια δύναμη Βαράγγων κατέλαβε την Stira και το Lecce στην Ιταλία και ανακατέλαβε το Μπάρι μετά από μια ακόμα εξέγερση αλλά δεν μπορούσε να το κρατήσει. Κατάφεραν να απελευθερώσουν τον κατεπάνω Ευστάθιος Παλατίνοςμόνο με τον όρο, η πόλη να παραμείνει ελεύθερη.
Αφότου οι Πετσενέγοι εισέβαλαν στη Βουλγαρία, νικώντας τον Κωνσταντίνο Aριανίτη στην Aδριανούπολη, ο Nικόλαος Γκλαβάς κατόρθωσε να τους αποκρούσει. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν στη μάχη και αφού αιφνιδίασαν μια ομάδα Πετσενέγων στην Καλασύρτα κοντά στην Κωνσταντινούπολη, έθεσαν τα κεφάλια τους στα πόδια του αυτοκράτορα.
Μια νέα δύναμη, συμπεριλαμβανομένων των Βαράγγων υπό τον ακόλουθο τους Μηχαήλ, εστάλη για να αποτελειώσει τους Πετσενέγους.Ο Μηχαήλ τους πολέμησε και νίκησε στην Γκολόη και το Toπλίτζον, και μαζί με το Nικηφόρο Bρυέννιο τους νίκησε ξανά στη Χαριόπολη.
Κατά τη διάρκεια μιάς ανάπαυλας αυτής της εκστρατείας, ο Μηχαήλ μετέφερε τους Βαράγγους στη Μικρά Ασία, και συγκέντρωσε έναν στρατό στην Καισάρεια για να σταματήσει το Σελτζούκο σουλτάνο Tογρούλ που λεηλατούσε τα συνοριακά θέματα.

1055 μ.Χ. Οι Βάραγγοι κατέστηλαν μία απόπειρα εξέγερσης από τον Θεοδόσιο.
20 Αυγούστου 1057 μ.Χ. Στη μάχη της Πετρόης (κοντά στη Nίκαια) ο Μηχαήλ VI αναγκάστηκε για να παραιτηθεί υπέρ του Ισαάκ Κομνηνού. Δυνάμεις Βαράγγων πολεμούσαν και στις δύο πλευρές. Τέσσεροις Βάραγγοι φέρονται να έχουν επιτεθεί στον Ισαάκ με τις λόγχες τους από τέσσερις πλευρές ταυτόχρονα και αποκρούστηκαν το θωρακά του, επιτρέποντας του να μείνει όρθιος στη σέλα και να διασωθεί απο τους δικούς του μια στιγμή αργότερα.
1064 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν μεταξύ των υπερασπιστών του Otranto, το οποίο έπεσε στους πολιορκητές Νορμανδούς μετά από τέχνασμα. Μερικοί απο τους Βαράγγους δραπέτευσαν με πλοία.
1066 μ.Χ. Ένας στρατός με πολούς Βαράγγους εστάλη στο Μπάρι υπό τον Mαυρικία και κατέλαβε εκ νέου το Πρίντεζι, τον Tάραντα και την Castellaneta. Στο Πρίντεζι μια νορμανδική αντεπίθεση αποκρούστηκε όταν ο διοικητής, Nικηφόρος Kαραντένος, προσποιήθηκε παράδοση και επιτεθέι έπειτα στους Νορμανδούς καθώς αυτοι αναρριχούνταν στις σκάλες για να διασχίσουν τα τείχη της πόλης. Αποκεφάλισε 100 πτώματα και έστειλε τα κεφάλια στον αυτοκράτορα. Οι Βάραγγοι ήταν επίσης μέρος ενός βυζαντινού στόλου που νίκησε τον Robert Guiscard εξω από το Πρίντεζι.
1068 μ.Χ. Στην εκστρατεία ενάντια στους Τούρκους στη Μικρά Ασία υπό τον Ρωμανό Διογένη, οι Βάραγγοι διέρηξαν τις πύλες της ακρόπολης της Ιεραπόλεως, η οποία παραλίγο να αποκρούσει την αυτοκρατορική επίθεση.
1070 μ.Χ. Τα στρατεύματα των Βαράγγων αποσύρθηκαν από τη Μικρά Ασία για να υποστηρίξουν τις καταρέουσες άμυνες των ιταλικών κτήσεων της αυτοκρατορίος. Παρά την προσπάθεια, τα τελευταία φρούρια στην Ιταλία έπεσαν το επόμενο έτος.
19 (ή ίσως 26) Αυγούστου του 1071 μ.Χ. Στην καταστρεπτική μάχη του Manzikert σχεδόν όλες οι φρουροι του αυτοκράτορα έπεσαν γύρω του. Κρίνοντας από τη σύνθεση των στρατών που είχαν συνοδεύσει τον αυτοκράτορα στην εκστρατεία της Μικρά Ασίας τα προηγούμενα έτη, είναι πιθανό ότι οι Βάραγγοι ήταν παρόντες κι εδώ, αν και δεν αναφέρονται συγκεκριμένα από τους χρονικογράφους.
1077 μ.Χ. Βάραγγοι σε βυζαντινή υπηρεσία έλαβαν μέρος σε μια επίθεση κατά του Ιωάννη, αδελφού του αυτοκρατορικού σφετεριστή Nικηφόρου Bρυέννιου στα Aθυρα (14 μίλια από Κωνσταντινούπολη). Οι Βάραγγοι εξαπέλυσαν μια αμφίβια επίθεση που ήταν τόσο επιτυχής που ο Ιωάννης ετράπει εσπευσμένα σε φυγή. Όι δια ξηράς δυνάμεις έφθασαν αργά και δεν κατάφεραν να τον πιάσουν.
Μεγάλοι αριθμοί δυσαρεστημένων Βαράγγων ήταν στο στρατό Ιωάννη και Nικηφόρου Bρυέννιου, που νικήθηκε αργότερα από τον Αλέξιο Κομνηνό στα Kαλούρυτα. Ο Ιωάννης, εντούτοις, συγχωρήθηκε και έγινε δεκτός πίσω στην αυτοκρατορική υπηρεσία, αλλά αναγνωρίστηκε από ένα Βάραγγο, τον οποίο είχε ρινοτομήσει. Ο Βάραγγος τον σκότωσε με το τσεκούρι του. Σύντομα κατόπιν (ίσως λόγω της τιμωρίας του φρουρού;), ο αυτοκράτορας Nικηφόρος Boτανειάτης δέχθηκε ανεπιτυχή επίθεση από μεθυσμένους Βαράγγους στο παλάτι του.

1078 μ.Χ. Αφότου ανατράπηκε ο Μηχαήλ VII από το Nικηφόρο Boτανειάτη, ο Bασιλιάκης, πρώην κυβερνήτης του Δυραχίου αυτοανκηρήχθηκε αυτοκράτορας και βάδισε ενάντια στην Κωνσταντινούπολη έχοντας Βαράγγους στο στρατό του. Νικήθηκε στον ποταμό Αξιό και υποχώρησε σε Θεσσαλονίκη. Εντούτοις, παραδόθηκε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις από τους δικούς του ανδρες.
Μάρτιος 1081 μ.Χ. Ο Aλέξιος Κομνηνός, που είχε αποφασίσει να καταλάβει το θρόνο, εμφανίστηκε με έναν στρατό έξω από την Κωνσταντινούπολη που υπερασπιζόταν μόνο από τους «Αθάνατους» και τους Βαράγγους, συν ένα απόσπασμα Γερμανών που φρουρούσαν την Χαρισιανή πύλη. Το Κομνηνού αποφάσισε ότι θα ήταν αδύνατο να κλονιστεί η πίστη των «Αθανάτων» και των Βαράγγων, και δωροδόκησε τους Γερμανούς για να ανοίξει την πύλη. Οι Βάραγγοι έμειναν πιστοί στον αυτοκράτορα, αλλά αυτός αποφάσισε να παραιτηθεί παρά να διακυβευθεί ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος.
18 Οκτωβρίου 1081 μ.Χ. Μάχη του Δυρραχίου. Οι Βάραγγοι, μετά από την αρχική επιτυχία ενάντια στις δυνάμεις των Ιταλονορμανδών, απομονώθηκαν από το κύριο σώμα του στρατού, και την εκκλησία που προφύλασσαν μέσα καηκαν ολοσχερώς. Οι Νορμανδοί υπό τον Robert Guiscard κατέλαβαν την πόλη, και αργότερα την κωμόπολη της Καστοριάς, που εφρουρείτο από Βαράγγους. Εντούτοις, ο Νορμανδικός στρατός εχρονοτρίβησε, και χάνοντας μια μάχη στη Λάρισσα, έχασε όλα τα κέρδη του μέσα σε τέσσερα έτη.
1085 μ.Χ. Βάραγγοι περιλαμβάνονταν στον αυτοκρατορικό στρατό που νικήθηκε από τους Πετσενέγους στη Σιλισίτρια στα Βαλκάνια. Οι Πετσενέγοι νικήθηκαν τελικά το 1091. Οι Βάραγγοι συμμετείχαν πιθανώς στους πολέμους ενάντια στους Σέρβους και τους Τούρκους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Aλέξιου Κομνηνού.
1097 μ.Χ. Ο Aλέξιος, και επομένως η φρουρά του, ήταν παρόντες στην ανακατάληψη της Νίκαιας από τις συνδυασμένες δυνάμεις της αυτοκρατορίας και της πρώτης σταυροφορίας.
1098 μ.Χ. Ο Aλέξιος θα είχε συνοδευθεί από τη φρουρά Βαράγγων του στην εκστρατεία του για να επεκτείνει την εξουσία του στη Μικρά Ασία.
1118 έως 1122 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων συνόδευε πιθανώς Ιωάννη ΙΙ Κομνηνό στις εκστρατείες του.
1122 μ.Χ. Μάχη της Βέρροιας, υπό τον Ιωάννη ΙΙ Κομνηνό, ενάντια στους Πετσενέγους. Μετά την αποτυχία Φραγκικών, Ελληνικών και Φλαμανδικών μονάδων να σπάσουν τον αμυντικό κύκλο που έφτιαξαν οι Πετσενέγοι με τά κάρα τους, ο Ιωάννης έστειλε τους Βαράγγους ενάντια τους και αυτοί συνέτριψαν τους Πετσενέγους.
1137 μ.Χ. Βάραγγοι ήταν πιθανώς με Ιωάννη ΙΙ στην πολιορκία της Αντιόχειας.
1149 μ.Χ. Ενισχύσεις Βαράγγων εστάλησαν να βοηθήσουν την ανεπιτυχή υπεράσπιση των Θηβών από την επίθεση του Roger ΙΙ της Σικελίας. Βάραγγοι φρουροί συνοδεύαν πιθανώς, τον αυτοκράτορα Mανουήλ ΙΙ στην ανακατάληψη τους από το Roger.
1154 μ.Χ. 300 Βάραγγοι φρουροί ματαίωσαν μια απόπειρα δολοφονίας κατά του Mανουήλ ΙΙ.
1155 έως 1156 μ.Χ. Ο Renault de Chatillon, σταυροφόρος πρίγκηπας της Αντιόχειας επιτέθη στην Κύπρο, η οποία αριθμούσε Βαράγγους στη φρουρά της. Μετά από κάποιες αρχικές επιτυχίες νικήθηκε και οι Βάραγγοι τον έσυραν στα πόδια του αυτοκράτορα. Λίγο αργότερα οι Βάραγγοι ήταν ιδιαίτερα εμφανείς όταν ο Mανουήλ έκανε την είσοδό του μέσα στην Αντιόχεια ως κατακτητής της.
1172 μ.Χ. Βάραγγοι ήταν πιθανώς στο στόλο που στάλη ανεπιτυχώς ενάντια στους Βενετούς.
11 Σεπτεμβρίου 1176 μ.Χ. Ο Mανουήλ πήρε μαζί του τους Βαράγγους, όταν εκστράτευσε ενάντια στους Τούρκους της Μικράς Ασίας. Ο στρατός του αιφνιδιάστηκε και καταστράφηκε σε Mυριοκέφαλο. Ο Mανουήλ μόλις που γλιτωσε τη ζωή του. Το μεγαλύτερο μέρος των Βαράγγων σκοτώθηκε, αν και μερικοί Αγγλοι διεσώθησαν και εστάλησαν να φέρουν τις ειδήσεις στο βασιλια της Αγγλίας Henry ΙΙ.
1179 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν πιθανώς παρόντες με Mανουήλ στην Κλαυδιούπολη όπου νίκησε τους Τούρκους και έκλεισε μια ειρήνη μαζί τους.
1200 μ.Χ. Η φρουρά Βαράγγων χρησιμοποιήθηκε στην καταστολή δύο αποπειρών ανατροπής του αυτοκράτορα Aλεξίου ΙΙΙ.
1203 έως 1204 μ.Χ. Η φρουρά Βαράγγων έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην υπεράσπιση Κωνσταντινούπολης ενάντια στην τέταρτη σταυροφορία, αλλά τελικά παραδώθηκε στους νικητές Λατίνους.
1204-1261 μ.Χ. Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι Λατίνοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν τη δική τους μονάδα Βαράγγων φρουρών.
1205 μ.Χ. και μετά – Μια μονάδα Βαράγγων φρουρών υπηρέτησε την εξόριστη Βυζαντινή αυτοκρατορία στη Nίκαια
1233 μ.Χ. Οι Βάραγγοι περιλήφθησαν πιθανώς στις εκστρατείες του Ιωάννη ΙΙΙ της Nίκαιας ενάντια στη Λατινική αυτοκρατορία, και την κατάληψη της Θεσσαλονίκης.
1261 μ.Χ. Η Λατινική αυτοκρατορία θρυμματίστηκε τελικά και οι Βυζαντινοί επέστρεψαν σε Κωνσταντινούπολη.
1264 μ.Χ. Οι Βάραγγοι ήταν τμήμα ενός βυζαντινού στρατού που νικήθηκε από τους Φράγκους στο Mακρυπλάγι
1265 μ.Χ. Η φρουρά των Βαράγγων συνέβαλε στην απελευθέρωση του προηγούμενου Σελτζούκου σουλτάνου Αζζ-εντ-Nτίν, όταν ο Βούλγαρος τσάρος αιφνιδίασε το βυζαντινό στρατό και τον πολιόρκησε στη μικρή πόλη του Aίνου. Σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του Αζζ-εντ-Nτίν, ο τσάρος χάρισε στη φρουρά τις ζωές τους και τους επέτρεψε να κρατήσουν την πόλη. Οι Βυζαντινές ενισχύσεις έφθαςαν την επόμενη ημέρα και οι Βάραγγοι επέστρεψαν σε έναν εξαγριωμένο αυτοκράτορα που αφού διέταξε να τους μαστιγώσουν, τους έντυσε γυναικεία ενδύματα και τους διαπόμπευσε πάνω γαιδάρους στις οδούς Κωνσταντινούπολης.
Μέχρι 1272 μ.Χ. Ο Μηχαήλ VIII χρησιμοποίησε τη φρουρά των Βαράγγων εκτενώς στις εκστρατείες για να επανακτήσει τα έδαφη του στα Βαλκάνια και τη Μικρά Ασία.
Από αυτό το σημείο και πέρα δεν υπάρχει καμία αναφορά για Βαράγγους στη μάχη – οι μόνες αναφορές αφορούν καθήκοντα φρουράς και εθιμοτυπίας μέσα στην πόλη. Η τελευταία αναφορά σε Βαράγγους εν υπηρεσία αφορά τη χρήση τους το 1341 ως σωματοφύλακες του νεαρού Ιωάννη Ε.
Βιβλιογραφία:
· ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΚΑΙΜΠΡΙΤΖ Εκδόσεις «ΜΕΛΙΣΣΑ» 1966
· Europa Militaria “The Vikings recreated in colour photographs”
· Varangian Voice Magazine New Varangian Guard Inc
· Laxdaela saga Grettirs saga Blöndal & Benedikz Cambridge University Press, 1978
· Iohannes Kinnamos Epitome Rerum ab Ioanne et Alexio Comnenis, Augustus Meinke ed., (Bonn 1836)
· Osprey Military publishing Co: “Byzantine Armies 886-1118”, “The Vikings” “The Viking Hersir“, “Early Russian Armies”


πηγή: http://stefanosskarmintzos.wordpress.com

 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου